De laatste tijd kom ik steeds dieren tegen die mij van mijn fiets af laten stappen, om doen draaien en terug doen lopen. Ik kan het niet niet. Eerst de kraai op het Janskerkhof. Op de rand van de fontein was de moed hem zwaar in de veren gaan zitten. Turen naar het water zoals mensen dat doen. Ik ben maar naast hem gaan zitten. Toen de duif in Lissabon. Deze. Hij zat bij de uitgang van het museum in elkaar gedoken. Ik kon niet veel meer dan 'hoi' zeggen en hem wat water geven. Ik had het ook niet kunnen doen, maar wel doen vind ik mooier.
In mij schuilt nog altijd de soepschildpad reddende ranger van de WNF-rangerclub.
mooie kleuren heeft dat duifje
BeantwoordenVerwijderen