In een aflevering van VPRO's Tegenlicht krijgt groep acht de opdracht een opstel te schrijven over hoe hun leven er over vijfentwintig jaar uit zal zien. Een jongen met kort blond haar (op weg naar lang blond haar) bedacht dat er net zoveel robots als mensen zullen zijn. Elijah wordt het liefst zakenman.
Ik keek het omdat ik weer wil weten hoe het ruikt, voelt en gaat in groep acht. Nu ik het heb gezien weet ik weer dat groepachters ook rennen en botsen. En toch lijken ze in het bezit te zijn van een soort onvolgroeide ernst.
Wat ik het mooiste vond komt van de meneer op de onderste foto. Zijn opstel eindigt met En ik zeg altijd, de wereld is klein. Zijn blik in de foto vertelt zoveel. De laatste woorden van zijn opstel klinken mij als een herhaling van wat zijn vader ooit een keer zei. Hij voelt zich groot. Hij zit in groep acht.
Ik keek het omdat ik weer wil weten hoe het ruikt, voelt en gaat in groep acht. Nu ik het heb gezien weet ik weer dat groepachters ook rennen en botsen. En toch lijken ze in het bezit te zijn van een soort onvolgroeide ernst.
Wat ik het mooiste vond komt van de meneer op de onderste foto. Zijn opstel eindigt met En ik zeg altijd, de wereld is klein. Zijn blik in de foto vertelt zoveel. De laatste woorden van zijn opstel klinken mij als een herhaling van wat zijn vader ooit een keer zei. Hij voelt zich groot. Hij zit in groep acht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten